Bir Şiirin Çıkmaz Sokağı

Ve bir tek gözlerin vardı aramızda
Gözlerini gözlerime dikip,
Uzaklara öyle bir bakışın vardı ki;
Kalkar, işaret parmağını kırardı umut
Tutuşurdu imgeler
Ceketimi yağmurlara assam da sönmezdim
Gözlerimde yağmur bulutları vardı
Gözyaşlarım kurusa
Gözlerin ateşe verirdi gözlerimi
Ağlasam yangınlar yağardı yanaklarıma
Ateşime intiharı tavsiye ederdi doktorlar
Küllerimden doğmamı değil...

Gözlerimi kar yangını gibi yaratan Tanrı'm
Artık ateş bulutlarına dönüşen gözlerim,
Yarattığın gibi değil...!

Aşkını bitiren eski aşkına
Şehrini yitiren eski şehrine dönüyordu
Peki ya kendini tüketen?
Giderken avuçlarıma bıraktığın kimsesizliği
Kimseler sensiz tükenip bittiğimi göremedi
Şiir basıyordum yaralarıma
Ama jilet gibi keskin olmuştu yokluğun
Yalnızlık bizi birbirimizle bileyliyordu
Ve ne vakit
Bir şiirin çıkmaz sokağında kesmeye çalışsam bileklerimi
Kan tutuyordu imgeleri
Ve kan dediğim gözlerin gibi maviydi
Kırmızı değil...

Ey çekilmez dert vermeyen Tanrı'm
Bir maviye düştüm ki sorma,
Çekilir gibi değil...!

Artık hastasının göğsünü dinleyen bir doktor gibi
Kulağımı dayayıp dinliyordum sensizliği
İçimde ayak seslerin
İçimde feryat figan
İçimde kıyamet alametleri
Ama belki de normaldir bütün bunlar
Belki de her şey olması gerektiği gibidir
Yangınlar sıcak olmalı belki de
Uçurumlar uğultulu...
Okyanuslar derin...
Ve gözlerin t/uzak olmalı...
Anladım ki bütün yollar aşılmak için var
Ve hiçbir ayrılık yenilmez bir hükümdar değil

Ama bu yarattığın, öyle bir kadın ki Tanrı'm
Ayrılık bile ceketini ilikliyor önünde...
Bildiğin gibi değil...!



Not: Bu şiirde anlatılan tüm kişi, kurum ve acılar tamamen onsuzluk ürünüdür.