Bir Sonbahar Senfonisi

Bir bardak çay içinde
bir küp şeker erirken
sigaram tüterken
rüzgarın gürlemesi içinde eriyor
yaprakların loş fısıltısı
klasik müziğin nostaljik melodileri
çınlıyor kulaklarımda
sonbaharın içinde eriyen düşlerim
gibi

Sonsuz bucaksız kır ve
rengarenk gökkuşağı
eflatuna çalan vadilerin yurdu
güneşin doğduğu hayaller ülkesi

Ve gecelerimde
sessizliğin heybetinden ürküyorum
gündüzlerimde
uzadıkça uzuyor telefon konuşmaları
her yer mahşeri kalabalık
cam kuleler
minareleri aşan kristal sütunlar
ağzına kadar dolu asansörler
her daim

Soğuk merdivenler
sonsuzluğa çıkıyor gibi dolambaçlı
ve siyaset yapmayı sevmiyorum
demokratik susma hakımı kullanarak
diktatörlüğümü teyit ediyorum

Barış ve Savaş
sadece
ölülerin sayılarında
değiştiğini fark etmek gibi
sessizim

Kararıyor ortalık ve her şey
yeniden başlıyor
mekanizma dönmeye meyili
fısıltılı sesler kızıl bulutlardan
duvarlardan
derinlikten gelen boğuk çığlıklar
gecenin içinden tesadüfen
geçerken
karanlığın içinde kaybolan
bir madenci gibi

Boğuk seslerin eşiğinde bırakılmış
parlak ayakkabılar
ve sessizlik
içerdeki yaşamın kanıtı gibi
yaşamak zorundayım diyerek
yürümeye devam etmek gibi

Kabalık mahşeri sokaklarda
koşuşturan bu insanları
tanıyor muyuz?
uçsuz bucaksız sınır duvarları
gibiler

Duvarlar ardında
son baharın boğazında
yükseliyor kış
buzdan bir nefes gibi soğuk ve
zemheri karanlık


Gökyüzü gri tonunda sönük
ve mülteci kuşlar
mayınlı tarlalar ortasına kurmuş
yuvasını
adlarını bilsek de "kimin umrunda"?

Çayım da çoktan soğudu
bir yudum içemeden
ya aşk hani tükenmezdi bitmezdi?
bak eridi yok oldu çoktan
bardak içinde şeker gibi
ya siyaset kimin umrunda ki?
özgürlük var sonuçta...

Söyle ilkbaharım;
nasıl bulacağım seni
sana nasıl ulaşacağım?


Suskun//