Bir Yalnızlık Şiiri

Boşuna avunmuyorum artık,
Çünkü yalnızlığım bilinci kayıp
Ve özgür bıraktım içimdeki şizofreniyi,
Her aklıma geldiğinde canımı sıkıp...

Öyle; "o da beni düşünüyor,
Özlüyor,
Bir gün gelecek..." gibi kuru umutlarım da kalmadı.

Herşeyi olduğu gibi kabulendim,
Romantizmi bırakıp, realist takılıyorum artık.

"Gerçekler acıdır...", evet
Çünkü;
Benim onun gibi yalanlarım olmadı hiç,
Bu yüzdendi belki, canımın hep yanması...

Baktım,
Kurduğum hayaller yıkılıyor her seferinde,
Bende yıkıntıları bıraktım kendi haline,
Uzun zaman oldu,
Artık birşey kurmuyorum onların üstüne...

Hem kimi sevdiysem, çekip gitti zaten
Artık gitmelerine gerek kalmadı, çünkü sevgim de bitti...
Son kalanını bir orospuya harcadım,
Sanırım bu ona, sadece birkaç günlüğüne yetti...

Kim bilir, nerede şimdi?

Fazla uzak olamaz, "dünya küçük" diyorlar
Ve üstümüzde aynı gökyüzü,
Her sabah aynı güneş,
Aynı hayat...

Ne tuhaf,
O kadar şiir olmasına rağmen,
Hala ayrılıyor insanlar,
Gidiyor bir taraf...

Sorsan;
"kendince haklı herkes"
Diğeri suçlu...

O da haklı olmalı,
Baksana uzun bir ayrılık geçti üstümüzden,
Hala arayıp sormadı...