Bir Zamanlar Böyle İdi

sarı çiçekli üzgün ve dalgın bu duvar

elem kaplamış konağı acıyla dağdar

yavaş yürü sessiz ol burası matemdar

paylaş ki neşeyle ciğerden dostluk doğar

şimdi bak yeni açmış kırmızı şu çiçeğe

taze baharında dalmış hülyalı geleceğe

gülümse sende geçerken pür handeciğe

kahvenin yanında sun soğuk berrak bir su

misafir kahveden önce içerse suyu

konuğun aç olmalı anla böyle bunu

kur sofranı hemen göster güzel huyunu

nisaya yakışır derde tokmak incesi

onu karşılar bir hanımın ince sesi

kapı eşikte misafir ayakkabısı

daima eve doğrudur dostluk açısı

cumaya gidince kapılar kilitlenmez

kimse kimsenin malına asla göz dikmez

silinirdi borçlar yaklaşırken Ramazan

ödeyenler bilinmez asla hiçbir zaman

selamı herkes alır cümleye verirdi

ötelerden gelen bu ses hasr-ı örfiydi