Biraz Acı Biraz Dertler Üstüne

Zayıflığın zirvesinin ardından gelen mucizevi güç..
Ve tabi onca hüzünle birlikte hayatın acı yanlarıyla tanışmış olanlar..
Her ne kadar karamsarlığa itilmiş olsalar da, olumsuzlukların üstüne,
Aslında bu yitirişlere inat farklılıklar görürler kendilerinde..
Çünkü;
acıyı son raddesine dek yaşamışlar, güçlenirler alışılmışlığın da etkisiyle..
İçlerini delip geçemez artık hayatın silleleri,
Bu yüzdendir, her darbede yüreklerine bir kat daha duvar örüşleri..
Metal zırhlarını kuşanıp hızlı bir şekilde,
kilit vururlar hassas yüreklerine..
Kendilerini çoktan hazırlamışlardır boşvermişliğe,
Fazla önemsemiş olmanın nasıl ağır birer külfete dönüştüğünü görenler..
Bu boşvermişlik; ne katılıklarından, ne de aldırmadıklarından hayata.
Hanelerine tecrübe diye geçirdikleri davalarını içlerinde saklamak isterler yalnızca..
Kalplerinde zerre zarar bulunmayanlara,
taşlaşmış kalbinin zehrini damlatanlara kendilerini açmak yakışık almazdı zirâ..
Mucizevi güç diyorum ya,
Bi nevi savunma mekanizması aslında,
hafif yüreklerinin dayanılmaz ağırlığıyla ezilmiş olanlara..
Etrafına bolca gülücük saçıp acısını bunun arkasında saklayanların aksine,
sakince içlerini izler onlar..
Hani dışarıda gördükleri manzara pek iç açıcı olmayanlar..
Açığını bulmamak gerek bazen, acısını bilmediklerimizin..
Yüzü gülmediğinde birinin, bir derdi olduğunu bilmek gerek mesela,
'somurtkan' sıfatını üstüne yapıştırmak yerine..
Ve dönüp benliğimize bir sormak gerek,
Hangimiz bu raddeden geçmedik diye..