Birinci Tekil Serzeniş

Erce kıyama durdum, kuşandım da kılıcı...

Gönül meydanlarında sözlerle cenk eyledim

Pazara düştü hicran, bulamadım alıcı

İçimdeki hasreti vuslata denk eyledim

Irmaklarla yarışır kirpiklerimde eşkim

Haramiler dadanmış, metruktur gönül köşküm

Hâlimi arz edemem gönül kör, akıl ebe...

Mevsimler gelip geçer ben hep kışta kalırım

Derdimi anlatamam kâğıda, mürekkebe

Kirpiklerim ıslanır, ben hep yaşta kalırım

Gönlüm bir kelebektir, konar dal uçlarına

Gamlı baykuş tünemiş gönül yamaçlarına

Yürüdüğün yollarda ne gölge ne iz kaldı

Yüreğimi yaralar yalnızlığın pençesi

Baktığın aynalarda sararmış bir yüz kaldı

Gökler kıyama durur bu vurgunun öncesi

Islanmışım, yunmuşum gönlümün serabında

Bad-ı sâbâ misali bekliyorum kapında!

Sırtımı dayadığım sırtımdan vurdu beni

Gönlümün surlarını bir el tuz buz eyledi

Vuslatı talep ettim, hicrana kurdu beni

Bindiğim aşk treni yakını uz eyledi

Şimdi bir bilinmeze yol alırım aheste

Tezene değsin tele, bitmesin bu son beste!

Düştüm hayallerimden acının darasını

Bu kızıl kıyamette teselli arıyorum

Sağaltmak mümkün değil yüreğin yarasını

Kendimden yola çıkıp kendime varıyorum

Sevdakâr kullarını nâr-ı cehimde yakma!

Beni bu uçurumun eşiğinde bırakma!

Gönlümün yangınında közler gözledi beni

Ben ne cevaplar buldum suallerin içinde

Acıyı dost eyledim, bir o özledi beni

Dejavular yaşadım neden'de ve niçin'de

Kırık kanatlarımla çırpınırım kafeste

Adını sayıklarım aldığım son nefeste