Bitmeyen Travma

Ben ve arkadaşım aynı koğuştaydık
Her birimizi bir hücreye aldılar
Güneş doğmuyor hücreme
Sessiz sedasız bir metrelikte

Eylül mağduruyum ben
Amed ölüm sessizliğinde
Beni dinleyen insan
Çıkmazsa dağa,taşa

Haykırarak anlatmaya devam ederim
Benim arkadaşım işkence gördü
Öldürüldü intihar etti rapor edildi
Ufak bir hak,hukuk söz konusu değil

Güneş doğmuyor hücreme
Seksen anayasasına hayır dedim
Akıl almaz işkenceler yaptılar
Vucudumdaki izler unutulmaz

Faşist darbe Türkiye'yi toz duman etmişti
Diyarbakır 5 nolu ceza evindeydim
Bir yatakta beş kişi yatardık
Ağrılarımızdan iki saatlik zor uyurduk

Gece yarısı bir temiz dayak atardı
Vücudum yemyeşil olurdu
Vurulan yerlerin acısı
Beynimi sızlatırdı

Gün gelirdi saatlerce elektrik verirdi
Vücudum halsizlikten, güçsüzlükten titrerdi
Arada yediğim ufaktefek dayaklar bir yana
On günde bir kemik atardı önüme

Bir gece bizi tek odalara attılar
Karanlık ve çok sessiz bir ortam olurdu
Ve bir de bakardık köpek sesleri gelirdi
Her bir odaya iki köpek bırakırdı

Köpekler bize saldırırdı
İlk ısırdıkları bacakarası olurdu
Günlerce çektiğimiz bu acı bitmezdi
Islanan yerlere tuz dökerlerdi

Bazen tek kişilik hücreye onar kişi bırakılırdı
Kimi nefes almaktan, kimi hareketsizlikten can verirdi
Kimi acılarından can verirdi
Kimi kan kaybından can verirdi