Biz

sığınaktaki gökyüzünün mavi sükuneti
dolunayın müjdeli ellerini
yıldızın yüreğine akıtarak
akşam üstlerinde, pencereme dokunduruyor
ve sessizce kaçıyordu

t/uzak mevsimlerde gelmeyen yazlarım
sustukça
bir nehir bağırıyor
uçurumuna
saflığını saklıyordu

hayat denilen merdivendeyse
insanoğlu
yürüdükçe
çıkmaz martlar
aynalar
vurgunlar
ışığa bir haykırış sunup
gizli vedalarında terkediyorlardı
baharı
birazcık üzülüyorlardı

..

cesetlerin üzerinde
mor zambaklar bitiyordu
hissettirmeden

ko(r)kulu düşlerinde
bizim
kaybolduğumuzu görmeden

çoktan
ve geçen senelerden
başka diyarlara göç ediyorlardı

biz
terkedilen

biz
vazgeçilen taraf olup

kendi arafımızda
defalarca
sürgün ediliyorduk

o yoksulluktan
bu yoksunluğa sürükleniyorduk

giden
bir kere yolu öğrendikten
sonra
arkasını unutup
manasız da olsa
uzaklaşıp gidiyordu

görüyorduk

..

anlamsızca kalan tümceler içindeki
biz
yani sizin bildiğiniz şekliyle
belirsizlik zamiriniz

olağan halimizle
yalnızlığımızı
kafa kafaya verip
terkediyorduk olumsuz yüklemlerimizi

bize yeni paragraflarda
azıcık yer düşüyor
ve tırnak içinde belirtmek için varlığımızı
yok dahi olsak da
imgeleyip, taze metinlere
isyanlarımızı konduruyorlardı

biz
pulsuz ve adressiz bir mektup
gibi kalıyorduk

neresi bizim
t/arafımızdı bilmiyorduk

içimizdeki kalabalık şehrin tam ortasına
ruhunuz
huylarınızı fitilliyordu

kendi cehennemimizde yanan biz
sizin
soru zamiriniz

cevapsız kalan hasbıhallerle
yok olup
gidiyorduk

sizin gönlünüzden geçen
yaz
şiiriniz

bizim hüznümüzden geçen
güz
şiirimiz
kalıyordu yarına

ve nihayet
siz ve biz
yani
hepimiz
kalıyorduk
eninde sonunda
yanlışlarımızla baş başa...

..

ki hep yalan
hep dolandı dünya...

anlamaya çalışıyorduk
anlayamasakta..

05.03.12