Bize Ayrılık Yakışıyordu

adını bile anmaya değmez,
herkesin aşkı nasıl bitiyor ise
benim ki de eşit yalnzlıklarla bitti.
Güneşin doğmasına sevinir gibi,
onu ilk tanıdığım gün
nasıl da içim içime sığmıyordu,
ayların ne önemi vardı,
canım onu çekiyorken.
bilirsiniz işte kendini tanıştır
biraz şamata biraz hüzün,
bir bakmışız ağzımız birbirini mıknatıslanırcasına çekmiş.
Aşık olmuşuz yaşanacak bişeyi kalmayan dünya küllüğünde.
adını bile anmaya değmez
herkesin gözyaşı nasıl siliniyorsa zamanla
benim de acıyan yanım yalnız ruhum artık.
Üstelik sigaram yok cebim boş,
kalbim nasıl ise o da böyle bişey.
O üzgünken
ben dünyanın en mutsuz insanıydım,
hücrelerime kadar hissedebiliyordum
ben onu seviyordum.
O sevinçli olmazdı pek,
daha çok kendine yalnızlık üretirdi,
dilinde ayrılık şarkısı hiç bitmez
ve hergün daha bir korkardım
sonumuzu ağzından kaçıracağından,
korkunun ecele faydası var
bilakis buna şahidim
olmaz denilen şeyleri yaşadık,
an oldu dünya da ikimiz kaldık,
Ama ezilmedik hep sözümüzle özgür kaldık,
kiminin kalbi körelmişken medeniyetten
biz kendi ülkemizi sevdik
toprağını değil insanını sevdik,
insandır onu yeşerten
işleyen biteviye çalışına değin.
işte biz de öylesine kendimizi çoğlattık
birden iki
ikiden biz olduk.
sonra birer birer eksildik.
Adını bile anmaya değmez aslında,
hatta aslı olmadığı da söylenir
o kendine yeni bir ayrılık şarkısı seçti
ve ne de güzel sesi vardı
aşkımızın cenazesi dudaklarında sonsuzlaşıyordu
bize ayrılık bile yakışıyordu.