Boğulan Mart(ı)ların Son Günleri

canımın okunduğu her cam buğusu ile kelamın
bir cümleye tekabül edilişinde
satır satır indiğinde içsizliği
yanıma art arda giren, kulağıma çınlayan her anışında
gelecek günler biriktirdim hikayemin boşluğuna

ki parçalanarak kabuğu kırılmış ağacın yorgun süzülüşünde
şiirden içre
dıştan içe
soluk bir gündüzün gecesinde
avuçlarıma damlattığın yağmurlarla miadını doldururken
bir mavi
mor seslenişler dinlettim renklerine çok gizli

hani sevdaların
bilmedikleri yokuşları tırmanmaya çalıştıkları zamanlar geldiğinde
hani denizlerin
yalnız insanların attığı taşlarla dolduğu anlar göründüğünde

işte o ikindi vakitlerinde
yüreklerin yorgun düşerek bir yere oturduğu
ve gamzelerine uysal bir yıldızın dokunduğu
ihtimallerinde yaşarken
tuzu kuru olan martılar
kendi rivayetlerinde yol aldılar

sustu kaldırımlar
bu şehrin gevezeliğinde

binlerce beyzade, yüksekçe bir sesle
tali düzen
biriktirdiler ceplerinde

gören olmadı

sinsice sakladığımı sandığım her anım
olumsuz hazan mevsimlerinde
karşıma dikildi gizlice

bense sustum
en içten haykıracak ana denk gelen bitkin sabahlarda
onca hengame düştü düşlerimin yolculuğuna

duyan olmadı

her aklım
kaçtığı tuzaklardan
başka bir gün aynı uzaklıkla geri geldi terkedilmiş dizelerle

bu seferse
denizimin kalabalık caddelerinden sessiz sokaklara göçtü yunuslarım
dalgalarla kendini kaybeder gibi söylendi akşamlarım

ve gözümün çaresizce damlayışından esinlenip
alfabeler kuruldu bugün
söz gelimi söylenen sözlerle insanlar terkedildi dün

yüzümde belli oldu hayat çizgileri
bitmedi gözlerimde acının rengi
eklendi her gün bir yenisi

ardından
boğulan mart(ı)ların son günlerini vurdu
ayaz
örselenmiş bulutun renginde kana bulandı
ahraz

bense hep yaz/dım bundan sonra
hep yaz/dım
hep yaz...

29.03.12