Borç

gözümü alıyordu
gökyüzünde güvercinlerin uçuşu
hep o anda kalmak istedim
parlaklığında güvercin kanatlı bir umudun

alnımı taşa değil yasladım sensizliğe
omuzlarımda mektupsuzluk uzaklarımız
ben ki en vefalı sadığı sen konulu bu melankolinin
ve bir yürek borcum var gidişine

ufuksuz bir trenin vagonları gibi paramparça
bütün bütünlükler parçalanırken
bir boşluğun bölünmedi içimde
ölüm denen baş ağrısı bırakmazken peşimi

yörüngesindeyim gözlerinin
ilk yaz boylu o iki uçurtma
sürükler beni ta ötelere
uçurumlarına sensizlik dağının
bir rüzgar borcum var gülüşüne