Boşanmış Yağmur Çocukları

Sen bilirsin ya tanrım,taşa çevirsen diyorum aşkı...Başucuma dikeceğim

İstanbul bir tuhaf

Yüzünü düşürmüş gün

geceye karışıyor ,insan içine çıkmamış sokaklar

pusu koyu mu koyu

Göğü delik deşik 

İğne yapraklı yeşil güzünde 

Rüzgâr gülü dikeni 

Hatırlı misafir gibiyim, 

Düştüğüm ocağında 

Kül karıyorum yaşımla ahın eşiğinde

Bütün sözleri kahverengi gözbebeğimin 

Çoktan vazgeçiliyor sanki 

Az kalsından korkarken dünler 

Tenler kül kokusu 

Son çığlığında rızıktan eksilen köz 

Acı duyar mıyız diye düşünmekte küller

Hava rahmetli, 

Bulutlar su sıkkını 

Bağ bozumunda, 

Boşanmış yağmur çocukları 

An cellat

Kim asacak üzümlü asmaları

Canı acıyor havanda dövülen suyun 

Saç/ak altında aklanıyor cürüm

Rüzgâr kül peşinde 

Can emiyor toprak 

Ahraz beyanıdır bu, 

Kırk düğümlü hançerenin

Kurşun döktürdüm yarınıma 

Çözülüyor ses veren dilim 

imdat çağrısında sevmeler

Ayan olacak diye mahşerim

Akıştı işte...Uzandı düş su yatağına

suadiyeocakikibinyirmiiki

Demir Mutlugil