Boşluk

şimdi kelimelere kılıf bulamıyorum,
tek tek sıkıştırdım, içimde ki acıları, bedenime...
mükemmel bir boşluğa düştü bedenim,
ipte sallanırmışcasına...
bedenimin varlığını umutmaya bırakmış , yüreğim...
korkuyor muyum?
asla....
boşluk içimde büyüdükçe,
kendimi parçalayıp koyuyorum , yerine...
artık takatim kalmadı,
uzun tren seslerini beklemeye...
ve ağlayarak doğan bebeklerde,
neden aramaya?


kimse kalmadı , şimdi içimde...
anıları yavaş yavaş taşıyorum,
ruhumdan uzaklara...
mutlu muyum?
asla....
ben kendimmi kovalarken,
büyük bir kalabalığın içine düşüyorum...
içimdeki boşluk doluyor anlık....
ve topladığım son güçle,
utançlarımı ve gurumumu atmak için,
koşuyorum, uçurumun kenarına...
içimdeki çocuğu çıkarıp atıyorum,
en derin boşluğa...