Boşlukta Emanetin

yazdığın her şiir'e sitemle yanıyor yüreğim
okudukça parmak ucumda tembelleşen
sessiz bir kalemin acemi çırağıyım
ve ismin
en süslü çerağı sayfamda ki yangının
her tekrarda alev alan mürekkepsiz dilim
dudaklarından uzak benim öpüşlerim
söyle mısralarına
ben seni teninin sıcaklığında değil
gönlümü kavuran sahra'n da sevdim

ardı arkası gelmeyen cümlelerinin
ela noktası oluyor bakışlarım
arka arkaya üç kere vuruyor alnıma
ucunda aşk tüten mermisiz silahların
meydansız aşkıma ateş açan
kurşun kalemine söyle
ben vurularak ölmeye
ilk gözlerinde başladım

biçare okuyup aşkı
çaresizlik yazıyorum
ne elimden gelen var
ne alnıma yazılan yar
o tek hecenin ılık nefesi
enseme sessizce değen
tek seferde çekip içime
son kez veriyorum

ya tut avuçlarında hisset
ya da
söyle şair silüetli azrailime
bu can onun
elimi kaleme bulamadan
kaldırsın artık yüreğimi yüreğine

ölümü sen gibi özledim