Boynu Bükük Dağlar Kaldırdı Başını

O, pisliğe bulaşmamış insan yutan, kara bataklıklardan sevdasını kurtaran adam.
O, ak bulutları,binlerce dağlara, çocuğu gibi ellerinden tutup getiren dost yüzü.
Yayla çiçeklerinin, küçücük kanatlarına indirmiş göz yaşını, hayat bitmesin diye.
İçindeki acıları, umudun sabahında kusmuş en son karanlığa, güneşli günler adına
O, en çok parlayan yüzünü bu gün getirdi,konuk oldu geri gitmesiz,oturdu sofralara.
Karanlıkta gömülü kent sokaklarından yitirmeden getirdi ilk göz ağrısını
Dönüşünde, her çeşit kuşun sevinç çığlıkları çoğaldı kayıp vermeyen yuvalarında
O gelince boynu bükük dağlar kaldırdı başını...


Güneşle harmanladı saçlarını, okul takdiri kızlar fide dikerken toprağa.
Çekirgelerin seslerinde gelişi duyuruldu,adı yazıldı yaprak arası sızan aydınlıkta.
O gelince yitirdi bütün hüzünlerini rengi sarıya bakan üveyikler.
Tarlalarda verim ağırlaştı,yakın tarihe alındı bütün düğünler
Ses geldi,ışık göründü,el uzatımında gayrı mutluluk
O geldi,durdurdu tüm kirpiklerden damlayan acının göz yaşını.
Rüzgarın sesi değişti,okşadı en yumuşak sıcaklığı ile tüm yanakları.
O gelince boynu bükük dağlar kaldırdı başını...

04 Temmuz 2011
Gebze/Kocaeli