Boynu Bükük Dağlar Kaldırdı Başını

o
pisliğe bulaşmış insan yutan
kara bulutlardan sevdasını kurtaran adam...

o
ak bulutları
binlerce dağlara
çocuğu gibi ellerinden tutup-getiren
dost yüzü...

yayla çiçeklerinin
küçücük kanatlarına indirmiş göz yaşını...
en son karanlığa
hayat bitmesin diye
güneşli günler adına
umudun gizli depolarında kusmuş acılarını...

o
en çok parlayan yüzünü bu gün getirdi.
konuk oldu geri gitmesiz
oturdu sofralara...

ilk göz ağrısını
karanlıklarda gömülü sokaklardan yitirmeden getirdi.
dönüşünde;
kayıp vermeyen
tüm kuşların sevinç çığlıkları çoğaldı yuvalarında...
o gelince
boynu bükük dağlar kaldırdı başını...

o gelince
okul takdiri kızlar
fide dikerken toprağa
güneşle harmanladı saçlarını.

o gelince
gelişi duyuruldu çekirge seslerinde.
yapraklar arası sızan aydınlıkta okundu adı.
o gelince
yitirdi bütün hüzünlerini rengi sarıya bakan üveyikler...

o gelince
tarlada verim arttı.
yakın tarihe alındı bütün düğünler.
ses geldi
ışık göründü
şafaklara serildi en mutlu günler...

o gelince
durdurdu kirpikler bir-bir acı akan göz yaşını...

o gelince
rüzgarın sesi değişti...
okşadı en yumuşaklığı ile tüm yanakları...
o gelince
boynu bükük dağlar kaldırdı başını...

04.05.2012-Gebze/Kocaeli