Bozkır

ay altında
dokuz gece sabahladım.
altı akşam oturmadım
ve üç sabah kendimi aç bıraktım.
sonra kurt gözlü dağ yamaçlarını bekledim
elimde altıyüzaltmışaltı düğümlü püskül...

toprak ana beni sevmedi.
emzirmedilere can evimin ceylanını.
şahinlere yem olmamak için
soluk soluğa kaçtım.
obadan ayrıldım töreden dışarıdaydım.
artık ne bir ocak dumanı tüter yanımda,
ne de sevdiğim kısrak sütü sadağımda...

üç ok var sağ avucumda!
ilk dolunaya dek beklemekteyim
oturduğum ağaç kovuğunda.
göç yolunda gördüğüm kör kadını hatırlatıyor
sanırım acun bana o hali görünür kılıyor.
üç okum var, avucumda,
hangisini kime ne sebeple çekerim bilmemekteyim.
beklemekteyim...

uyuyabilsem belki
belki rüyama girerdi su ruhları.
bir su perisi ilham ederlerdi
şaman söyledi
"böyle durma!
alt etmek mi istiyorsun?
kaybedip aradığını kazanmak mı?
o zaman uzaklaşacaksın!
yakınlaşmak için!"
böyle zul olacağını bilmezdim...
bilsem geri dönerdim...

dokuz gece ay altında sabahladıktan,
altı akşam oturmadan
üç sabah aç kalarak,
ne bir ses ne ışık
gelen yok yamacın ardından.
öyle sıkmışım ki okları elimde hırsımdan,
avcum kaskatı kesilmiş kan oturmuş ayasına.
derken
bir kişneme çalındı kulağıma.
sonra sarsıldı toprak
kuş ödümün çarpıntısıyla.
önce kara yeleli bir kısrak başı
ve üzerinde yağız süvari...
sımsıkı tutunmuş atının yelesine
gelmekte dört nala üzerime.
bir kişnemeyle birlikte
gecelerdir sığındığım ihtiyar kovuk
atıverdi beni önüne.
yuvarlandım yere.
"kalk! geri dön evine!
yalnız üç okun üçünü de
bırakacaksın düştüğün yerde!
bak avucun nasıl da yara bere içinde."
öyle şaşkın öyle korkmuşum ki
sorgu sual etmedim
titreyerek açtım avucumu bıraktım üç okumu.
içim cız ediverdi
başladım ağlamaya.
yaş yerine mürekkep süzülüyordu yanaklarıma.
bir kır başlı kartal belirdi atlının omuzunda.
dolandı tüyünü düşürdü boşalan avcuma.
"haydi git şimdi!" dedi yağız atlı.
tek nazarımla üç menzillik yolu geri tepti.
beni kendimle oracıkta terk etti.

böyle işte evlat,
benim ben olduğum gün
böyle işte.
böyle başladı hikaye.