Bu Kent Sen Kokar Yüreğimde

Bu kentte öğrendim
uçan kuşların hasretini
gülüşlerin kimsesizliğini
aşkın gözyaşının nereye b/aktığını

bu kentte öğrendim yoksulun iniltisi
sokakta yürüyen insanın b/akışını
ve yoksulluğun ne olduğunu

bu kentte öğrendim
insanın insana hor baktığını
hüzünlü bakışlarını yokluğuna özlem sardığını

bu kentte öğrendim yorgun gözlerden yumulan düşleri
ak ile karaya çalan hayallerin rüya olduğunu
bakışların gökyüzüne umut dağıtan gözlerin hasretliğini

ben bu kentte yalnızlığın gerçekliğini
kalabalıklar dolardı yine de yalnızlığımla ben kalırdım
yüreğim yanar varoş çocukların umutlarına
koçero gölgesi düşerdi kentin varoşlu sokaklarına

sokakta yürüyen irili dev adama bakanlar
sessiz bakışlar koyulurdu umutlar yurduna
bir şarkı duyulur yüreğimin sularına

bu kentin gökyüzü bulutluysa hüzünler kanar
mavili bulutsa gülüşlerin bende yüzerdi yağmura
yalnızlığım sen olunca bu kent umutsuz
ve yalnız yürürdü baharı kış mevsimi diyarlara

gece kuşların sessizce geçti bu diyardan
gönüle vuran prangalar eskidi gönül sarayında
feryat eden yüreğimin sesi çağlarken
kaybolan yıllarım bu kentin varoş sokaklara teslim

ben sonsuzluğun deminde uçardım
sen gökyüzü mavili bulutlara b/akardın
yürüdüğüm her adıma bir damla düşer toprağa
her düşen damla yeşerirdi yüreğimin sularında

k/anardım
yokluğunda bu kent sen kokardı yüreğimde
gözüm sana kalırdı yollarda

11*06*14