Bu Şehrin Hikayesi

Bir şubat ayı günlerden salı
Küsmüş ay yeryüzüne
Gece bir başka karanlık, yağmur yağıyor...
Ve samsun bır vedaya hazırlanıyor
Dönüşü olmayan kararlı bir vedaya...
Bütün Samsun susmuş, sevenler ağlıyor
Sokaklar sessiz,caddelerde hüzün dolaşıyor
Bir cümle bozuyor sessizliği
Bir kadın;'ayrılmalıyız olmuyor böyle!!' diyor
Ve gökyüzünde bir hıçkırık yankılanıyor
Ardından bir haykırış bir adam bağırıyor
'Bitmemeli ayrılmamalıyız seni seviyorum' diyor
Genç kadın kararlı, başı dik
Önce yanagına süzülen yaşları siliyor
Sonra 'Kendine iyi bak' diyor ve ardına bakmadan gidiyor
Genç adam yıkılıyor bır kaldırım dibine
Buğulu gözlerle kadının ardından bakıyor
Ve samsun bu geceden sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmuyor
Artık delicesine içine çektiği sevenleri sokaklarında barındırmıyor
O geceden sonra Güneş Eskisi gibi değil
Yeryüzü bir türlü aydınlanamıyor
Ve o geceden sonra Hüzün kaplıyor vitrinlerini şehrin
Artık bu sokaklarda hiçbir seven kavuşamıyor
Samsun aşka ve gökyüzüne, gökyüzü ve aşk Samsuna küsüyor
Artık yağmur damlaları nazlı nazlı düşmüyor yere
Dalgalar okşamıyor eskisi gibi kıyıları,
Artık sevenler kavuşamıyor Samsunda
Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor...
Sonra Samsun boğuyor insanları
Herkes eskı gunlerı ozluyor ama
Samsun küsmüş bir kere
Bir daha hiç eski günler gelmiyor
İşte bu yüzden herkes bu şehirden kaçmak istiyor...