Bu Şiirde Çocuklar Var

Gökyüzünü deviren kaldırımları
Bulutları
Adını
Ve memleketini minik gözlerde okuyorum
Okuyorum o sürgün evreni

Neşeli bir orkestra şefi
Onlar için
Oyuncak dükkanı sahibi amcalar
Hayal dünyaları avuç içlerinde yeşeren karanfillerden farksız
Güneşleri ne kadar çoksa şekerleri
Parlak o kadar

Onların gözlerinde unutulmuş memleketler var
Unutulmuş ağaçlar , ırmaklar, dereler var
Oysa onların bakışları
Bazen atmosferidir bir şiirin
Bazen ekmeği
Bazen kavgasıdır önsözünde
Hatırlıyorum da
Ben çocukken onlardan daha az ağlamazdım
Kırılan oyuncaklarım için
Onlar da daha fazla gülümsemezdi benden
Bir misafirlikte
Şekerleri avuçlamak için

Gökyüzünü işgal eden binaları
Bulutları
Adını
Ve memleketini minik ellerle hissediyorum
Kitap raflarından kaçan toz perileri ile
Dans ediyorum
Şarkılarda bir çocuk gülünce !

Onların ağlamaları bile
Uykudan uyandırır yağmurları
Ama kim ıslanmak ister ki çocuk

5 Mayıs 2012