Bu Sonbahar Öldür Bizi Eylül

İşte Eylül...
Aşkların,
Akşam hüzünlerine yelken açtığı, gözyaşında kızıl saklayan mevsim.

Savurur rüzgar umudun dökülen kırıntılarını
Çöldeki kuma döner, yaşanan mutlulukların özlenen sevinçleri
Dağınık, karmaşık...
Bir yudum suya hasret dudaklara düşen çatlak.
Gözler, boşluğa asılan resmin renklerinde kayıp.
Saç baş karma keder,
Eylül'e düşmekmiş aşkın adı.
Hangi mevsim sen kadar yaralar insanı...?

Karanlığı beklemez efkar.
Güneş küskün,gökyüzü kararmaya yüz tutmuş.
Bir bulut arabesk ağlamaya yeltenir.
Titrek bir sigara dumanında nefes alır ölüm.
Hoşçakallar dökülür dilin kemiksiz tarafından.
Bir akşamüstü sevişmesine hasret kusar beden.

Ah Eylül...!!!
Gözlere nem emanet edersin, arsız bir keder eşliğinde.
Tutuşur ellerimizde yarin elleri.
Yangına döner mevsim.
Yaprağı dökülür, dalına tutunduğumuz aşkın.
Bir sonbahar sarısının rüzgara savrulmasıdır aşk.
Yosun yeşilinde kalır aklımızın ücraları.
Bir deniz kenarında,
Mavi bir şuursuzluk takılır yakamıza.
Kudretin aşikar.
As acıları süzülen martının özgürlüğe açılan kanadına.

Tedirgin saatlerin canhıraş kalabalıklarında yalnız kalır insan.
Bir gülüşün fukarasıdır yaşam.
Zaman buz keser,akıl ayyaş.
Başımızı kucaklar kanayan avuçlar.
İki damla süzülür yanaklardan kirli sakallara.
Can, kan kusar.
Yutkunduğumuz nefes kan.
Hangi mevsimin güzel ismi,
Sen kadar keskindir Eylül...?

Adına şiirler dökülen esmer bir acımasızlık vardır havanda.
Yorgun deniz kıyılarında geçirilen efkar nöbetleri,
Tan yeri saatlerinde öldürülen uykular,
Tavan arasında saklanan tebessümler...
Kırık bir bağlamanın,
Sitemkar sesiyle ağlarız sabahı karşılarken.
Bir kez olsun tut elimizden Eylül.
Bir sonbahar acıyla kucaklamasın bedenimizi.
Sevdaya düşen gönüllerle derdin nedir Eylül...?

Şimdi uzatıyoruz kanayan avuçlarımızı sonbaharın kızılına
Evlat gibi bas bağrına umutlarımızı.
Hüzünlerimizi uyut göğsünde.
Acılarımzı büyüt,
Fırlat at mutluluğa dair ne varsa.
Bari bu sonbahar,
Alnından vur düşlerimizi.
Öldür sevenleri Eylül...


UĞUR YÜCE