Buhran

Bu şiiri bir buhranın arifesinde yazıyorum
Gözlerimde yosun bağlamış renksiz bir çığlık
Zihnimde eskimeye yüz tutmuş arsız bir ağrı
Ben şakaklarıma seni kazıyorum...

Gökyüzünde bir Zühre uyanık
Bir de lahitten bozma odamda ben
Yaslandım Zin'in göğsüne
Mem'in yıldızlara söylediği türküyü dinliyorum...

Sanki asırlardır yalnızım...
Koynumda benden daha yalnız bir gece
Babil'in sandıklarında kilitli kalmış yüreğim
Tozlu yüreğim yine yolculuklara gebe...

İnsafı yok uç uca eklediğim sigaraların
Duman göğsümde değil düpedüz iliklerimde
Ve bilmem kaçıncı kez hayalin ufalanır ellerimde...

Resmine bakakalırım...
Öylece donup kalır saatler
Zaman mekan donup kalır
Yüreğimde yanan volkan bakışınla buzlanır...

Kehf sakinlerine nispette nazlanır uykularım
Kahrolası sensizlik deler sinemi
Ve hasretin kabuk tutmuş bir yaradır
Oluk oluk kanarım...
O an sanki her şey sen olur
Silinir aklımdan tüm geçmiş ve gelecek
Yalnız hayalin durur...

Şimdi yokluğun müzmin bir hastalıktır...
Yavaş yavaş tükenir ümitlerim
Susar içimdeki çocuk
Bir an soluğum kesilir kesilir can damarım
Nefes bile alamam hırçın dalgalarım durulur
Ağlamaktan yorulur gözlerim
Göz pınarlarım kurur...

Ve sabrın son demlerinde
Ruhum artık sığmaz bedenime
Dar gelir her yer
Evren bana dar gelir
Dünya ufacık olur...
Sönmez yangınım
Nehirler akmaz olur...

Bu Allah'ın belası sabah etmez gecelerde
Yanımda olsaydın
Sen diye sarılıp yatar mıydım hiç belli belirsiz gölgelere?

Bu şiiri bir buhranın arifesinde yazıyorum
Ve artık sözüm geçmiyor kalemime
Bir bilsen
Nelere yeğ tutmadım ki seni nelere
En dipsiz kuyularına çırılçıplak düştüm de aşkın
Bir adını diyemedim
Kimselere...