Bülbülün Sevdâsı
Düştüm yine gönlündeki âteşlere ey gül!
Dinmez bu hüzün kahrına râm olsa da bülbül.
Olsam dahi efsûnla konan bûsene meftûn,
Gördüm ki şu dû âleme kıldın beni Mecnûn.
Bir âh ile etmişse bu gönlüm sana feryâd,
Âhû bakışından yine hep bekledi imdâd.
Gönlümdeki sahrâya düşen katre olaydın,
Sevdâmı yakan kasvete sen çâre olaydın.
Mehtâbına hapsetti bütün gözleri çehren,
Şâdân olurum kalbime bir kez bile gülsen.
Zannetme Hezârî, bitecektir bu melâller!
Artık bir umud kalmadı, yok oldu hayâller
Mefûlü/mefâîlü/mefâîlü/feûlün
