Bulut Kervanı

Her bir satır zikirsel bir yolculuk..

Özünü bulutlarla oluşturan şiirde birazdan yağmur yağacaktır. Ya kirlerinden arınacaktır şehir, ya da kendisini sele kaptırıp " ruh tufanı " içinde boğulup gidecek!.

Ama insanın yağmuru özde yoğunlaşıyor, gözlerden yağıyor işte.

Bunun adı Yarasal kuşak

Ağlamaksa, ana dilidir artık tüm şiirlerde hüznün.

Kâh, içini temizleyecek insanın .. Kâh, mutluluğunu inci inci dizerek kirpik uçlarına, bayram edip çocuklar gibi sevinecek.

-Gözler yağışlı geçmezse gönülde gökkuşağı oluşmazmış..- .....

Şiir tahammül işidir. İyi okumak,iyi anlamak gerek. Kendini şiire esir veren her şair hürriyetini bulur. Kimsenin ağlamadığı bir yerde ( gözlerinde bulut kervanını iyi ağırlayamadığı her yerde) ölüdür adeta.

Kâh, bir başkasının acısını dindirmek için acı çekecek .. Kâh, en zor şartlarda bile, en beklenmedik yerlerde, şems olur, şemsiye olur, yağmur olur, düş kervanında en önde giden olur..yol olur. Düşsel bir lahzâda rüya olur. Kupkuru tohumlara umut olur, bir gönle dokunur iz olur, bereket olur..

En çok da kendi dünyasında, Ipıslak bir şiir olur, d'okununca..tesellisinibulur.

Üstümüze an yağıyor Üstümüz hüzün kokuyor.Toprak gibi..aşk gibi..sevda gibi.

Tepemizde bazı bazı renklere, bazı bazı şekillere giren bir gökyüzü,.. aşağıda bir çift göz..

Herşeyle birebir akıyor zaman ..Bir tünel içinde.. yaprak yaprağa, kuşlar kuşlara, ve insan da kendi gölgesine, gölgesinin peşinden.

Tebrikler Saygı ile tebessüMle.