Bundan Sonra Hiç Bir Zaman

Sessizliğimin ardı nemli zemheri
Çırpındığımda bataklıkta boğuluyor gülüşüm
Sarhoş bir z/aman y/alıyor tenimi
Kahpe bir şarkı arkamdan hançerliyor beni
Çıkmaza sürüklüyor boşvermişliğimi
Uyutmayan bir yansımasın
Hangi geceye kapatsam gözlerimi



Tersten d(b)oğuyor bir şiir sanki
Beynim kan ter içinde
Sımsıkı kavramış kıvrımlarını
İçimde biriken nemden
Küf kokuyor gözlerimin ışığı
Hergün biraz daha fazla
Okşanmayan saçlarımın ahı
Soğumuş kalbinden gözlerime
Okyanusları taşıyor yağmur kuşları



Mum ışığında oynaşıyor hatıralar
Çıkıp birer birer aklımın ücrasından
Biliyorum ki yarınlarımın da bir ayağı çukurda
Dirir diri hasrete gömmüşken beni
Bırak şiirlerimi
Nefeslerim bile bayatladı
Dudaklarımın kırağı yemiş buğusunda



Bilir misin?
Ben en çok ‘yar' diye sustum
Korkutmazdı inan beni tel örgüler
Ben hep ‘sen' diye yuttum
Güz yanığı hüzünlerle boyadım şiirlerimi
Kıyamadım da yüzüne tek bir söz söylemeye
Bütün yaralarımı bıçak kesiği ezgilere kustum



Yokluğunu giydirdim mürekkebime
Ahlarımın hamalı oldu parmaklarım
Şimdi kalemin ucuyla dokunuyorum artık sevdama
Ama
Yüzünün kıvrımlarına
Hiç süremeyeceğim parmak uçlarımı
Bilemeyeceğim hiç
Kirpik aralarına yakışıp yakışmadığımı