Bunları Görüp De Duygulanmamak Mümkün Mü

Yürüyorum uzun ince bir yolda,
Hava sıcak ve çok nemli,
Biraz da rüzgarlı..
Dallardan koparak düşen,
Cansız sarı yapraklar,
Rüzgarla savrularak uçuşuyor.
Büyük bir kısmı da,
Yerlerde toplanıyor..
Yürüdükçe ayaklar altında ,
Ezilerek ses çıkarıyor,
Sanki benimle konuşuyorlar
''Beni çiğnemeyin''diyor.
Bastıkça gıcırdıyor, eziliyor,
Renkten renge giriyor,
Bir hüzün dağılıyor çevreye
İnsanları hep hüzün almış,
Yansıtıyor içindekileiri,
Kimisi hırçın kavgacı,
Kimisi sert surat,
Kimisi perişan,boynu bükük.
Kimisi içe dönük suskun,
Kimbilir içinde neler saklı.
Bir dokunsan ağlayacak,
Kim bilir
,Neler neler anlatacak.
Hiç böyle görülmemişti sonbahar,
Çoklarında binbir hüzün ,
Binbir keder var.
Kuşlar sessiz uçuyor,
Konarak şakıyacak dal arıyor,
Bulamıyor,
Sessizce uzaklaşıyor.
İnsanlar tedirgin.
Çoğu mutsuz ve işsiz.
Çöp tenekeleri yanında,kağıt naylon toplayarak,
Aile geçindirecekler yanında,
Parklarda çimler üzerine uyumuş kişilerde var.
Kim bilir kaç gecedir uykusuz ve aç.
Belki de barınacak bir yuvadan yoksun.
Ben böyle çevreyi incelerken,
Az kalsın yanıma yaklaşıpta,
Ekmek parası isteyen.
Sağ kolu olmayan
Sol eliyle yardım isteyen yaşlı ,
Adamı görmeyecektim,
Uzattım elimi avuçlarına beş lira bıraktım.
Bu para onun hangi ihtiyaçlarını karşılayacak.
İçler yarasıydı gördüklerim,
Benim evden çıkmaktaki maksadım,
Yürüş yapmak,
Ruhumu dinlendirmek,
Havanın oksijeninden yararlanmaktı,
Gördüklerimle daha çok yaralanarak,
Gözlerim yaşlı yorgun olarak eve döndüm.
Çok insanlar aç ve sefil,
İnsanlar işsiz ve barınaksız,
İnsanlar suskun ve çaresiz,
İnsanlar gariban ve yorgun.
Bunları görüpte duygulanmamak,
Mümkün mü?
Tabi ki mümkün değil...