Bünyamin Durali'nin Ardından Ağıt

İnsan, kendine ağıt yazar mı? Yazarmış. Yakınlarda sonsuzluğa uğurladığımız Alâaddin Soykan'ın (koca şair Alâaddin âbi'nin), 2005'te kendine bir ağıt-şiir yazdığını, bir süre önce öğrendim. Ben de ondan esinlenerek, kendime bir ağıt-şiir yazmayı denedim. Ardımdan (da) ağıt yazan olur mu, bilmem. Neyse... Ben, bu şiirimle, ölmeden önce ölümü deneyimlemek istedim.

---

sen de gittin bünyamin

koşar adım gittin öbür dünya’ya

yüzünde yarım kalmış, zoraki bir gülümseyiş

can havliyle sığındın kara toprağın kucağına

çoğunluğa uymayan bir rüzgârın vardı senin

dalgın, dağınık, yaşardın öylece

konuşsan bir türlü, sussan bir türlü

yırtık-pırtık tamamladın ömrünü

kişiliğine “eksik kırlangıç” olmayı yakıştırdın

ördün durdun kozanı köşeciğinde

şiirinden sızan kederler dayanılmazdı

aynı kulvarda yürürdün ateşin öfkesiyle

sana aşk şairi diyorlardı çoğuncası

yerinde yeller esen aşk’ın şairi..

bana kalsa ayrılıklar daha derindi sende

birikmesinden anlardım onları gözlerinde

kara yazılı, kem tâlihli bünyamin

dilerim şimdilerde esenliktedir ruhun

dilerim kırlangıçlar karşılamıştır seni

gömütüne dilerim yıldızlar doluşmuştur

Aralık 2020