Buruşuk Kelebek

Aşınmış kadifesi,
Ama yine de iş görür
Üzerinde sereserpe uzandığı bu kanepe
Kim bilir hangi zamandan düşmüştür...

Ama belki,
Kendisi kanepeden daha eskidir
Zirâ dünya görmüş olamaz
Böylesine bir yaşı Havvâ'dan beridir

Yarım yamalak dökülen kelimeleri
Biriktirirdim çocukluğumda
Çünkü biliyordum bir kehânet gibi
Günü gelince hep susacaktı sonunda

Anlattıkları ipe sapa gelmezdi
Daha çok yakarış içeren inlemelerdi
Yaşsız ağlamayı O'nda görmüştüm
Ağladığına kanıt titreyen ellerdi

Sayıklamalardan ayıklamalar yaptım
Hayat hikâyesini O'ndan böyle çaldım
Çocuktum, anlamam sandılar
Çocukluğumun gölgesine böyle saklandım

Meğer güneşli ve çam kokan bir yerdenmiş
Annesi terzi, babası ise ormanda cînmiş
Bir peri değneği dokununca
Bir çocuktan bir kelebeğe dönüşüvermiş

Ne çok yakalamaya uğraşmışlar kelebeği,
Ne çok kişi düşmüş ardına!
Onlarca kişi kendini fedâ edebilirmiş
Dokunabilmek için sâdece kanadına

Kimseye kısmet olmayan kanatları
Bir hayâlete kısmet olmuş
Kovalanmaya alışan bu kelebek
Hayâlete inanır olmuş

Ve âni bastırmış kış
Ve âni gelmiş ölüm
Ve âni kesmiş ayrılık
Ve âni gitmiş âşk

Göz gözü görmez bir boranın içinde
Günden güne büzülmüş kanatları
Deli gibi yağan tipiden, kardan
Bembeyaz oluvermiş tüm saçları

O vâkitten beridir ne düşünmek var,
Ne bir bahara kanat çırpmak
Artık O'na düşen sâdece
Tamamlanmayan cümleler kurmak

Koyu çimen yeşili kadifeye uzanır
Uzanır ve hâlâ anlatır
Benim buruşuk kelebeğim
Hayâletiyle konuşur

Ve belki bir gün hayâletiyle buluşur...