Bütün Hüzünler Bana Kalsın

Kalleş kentin akşamlarında
Bir hüznün iki yakasıdır hayat.
Bir yarısı sende saklı
Diğer yarısı beni hapsetmiş
Eyvah!

Ne ben anlayabilirim
Neler çektiğini,
Ne de sen bilirsin
Ben ne haldeyim.
İki yitik, iki kopuk hayat
Oysa hüzün ortak!

Sen sarılıp kadehlere
İçiyorsan hüznünü tek başına
Sigara dumanında boğulup
Unutmaya çalışıyorsan öteki yarını

Bil ki ben
Yalnızlığın hüzün ormanında
Acısını duyarım yüreğinin...

Sen göz kırpan güne inat
Siper ediyorsan hüznünü
Ve sahte mutluluklara
Açıyorsan yüreğini ilik ilik

Bil ki ben
Güz yağmurlarıyla ıslanırım
Kümelenir bulutlar üzerime
İsmini haykırır da
Delice ağlarım...

Bırak öylece kalsın
Her şeyi sil defterinden
Acıları bile.
Gözlerin tanışmasın ağlamalarla
Dumana bürünmesin yüreğin
Öylece çık git.

Geceler uzun, çekilmiyor tek başına
Acıları yükle yüreğime
Kederlerin dert ortağım olsun.

Hiç bir şeye dokunma sakın
Silinmesin parmak izlerin eşyalardan
Postalının çamuru
Nişanı olsun evimin.
Öylece çık git
Bütün hüzünler bana kalsın...