Büyü

Ben kitapların arasından geliyorum, seninle üzüldüğümüz

bir ormandan, gurur ile kuşanmış bir komutan

edasıyla kükreyerek korkmadan ve perili köşklerden.

bir şölenden, şarkılar ile döşenmiş bir ziyafet sofrasından

kuru otların yangınında ısınan yetimlerin gözlerinden.

Ben doğanın renginden geliyorum, Monet’in tuvalindeki

arının iğnesinden bıçaklandığımız beraber

uğradığımız köhne hanların şaraplarından

sarhoş olmadan, ayık ve sevimli bir günebakanın gülüşünden.

baktığında cennet denilen fiyortlardan

nesli tükenen balaban kuşunun kanatlarından.

Ben dünyanın ekseninden geliyorum

eylemlerin kartondan dosyalara konup çelik dolaplarda saklandığı

arşivde bir kontrol muhafızının seni gizlediği

görmeyeyim diye suretin kayda da alınmasın diye

bir benzerinin olmadığı bir hikayeden.

Ben kavimlerin son artık dediği, tövbelerinin kabul

gördüğü son masadan geliyorum,

bir gemiden, yalnızlıkla restore edilmiş

tarihi bir yapının duvarlarındaki melek heykelinden

posta güvercinlerinin vurulmadığı bahçelerden

her sabah bu sabah da çok şükür diye ekilen ekinlerden.

Ben senin yanı başından geliyorum,

bir evin balkonundan akşamları yıldızları izlediğimiz

kayıp inançları aradığımız gezegenin

halkasındaki çizgiden, senin alın çizgilerinden.

Ben senin beni sevmenden geliyorum.

Bu büyülü şiirden.