Büyüdükçe Büyüdü Hicrânımız Kat Ve Kat

Bilsemki dinmeyecek yüreğindeki sızı,
Bilsem, hayallerinin rengi neden kırmızı?
İşte bu muammanın sırrına erdiğim gün,
Sığındığın limana tez elden varacağım...
Ve kendi başlattığım bu kapkara sürgünün,
Hesabını evvela ezelden soracağım...

Gökler soluğa muhtaç, toprak bir damla suya,
Lâkin duyduğun hasret niye, sonsuz uykuya?
Anlamak güç olsa da şimdi gönül dağını,
Büyüdükçe büyüdü hicrânımız, kat ve kat...
Henüz bizi bulmadı, düşlenen, büyük vuslât!
Henüz erken değil mi örmek kader ağını?

Bu bekleyiştendir ki, her demden yakarışlar...
Bu bekleyiş ki; ölsek, bunca ölünmez ey, yâr!
Çatlasın hâsetinden şu lâhza yalnızlık, gel!
Gel! Yeter ki yanıma, sonrası pek muhtemel...
Bilirsin! Hür çilene, bütün yâzgına varım:
Yine bilirsin, seni yalnız ben tamamlarım.

Başlarsa, o tutkulu sevda kaldığı yerden;
Hikâyesi en ulu, ihtişâmı mahşerden...