Büyümek Bizi Öldürüyor

Çocuk kalsaymışız,
Dizlerimiz kanasaymış düşünce bisikletten,
Annemiz sarsaydı yine yaralarımızı pamuktan,
Kumaştan, iplikten...

Bir avuç şekerle,
Kesilseydi yine gözyaşlarımız hani,
Çocuk kalabilseydik, ne güzel olurdu...

Çabuk unutabilseydik mesela,
Kavgaya tutuştuğumuz zamanları,
Affedebilseydik kolayca kendimizi.
Unutabilseydik herşeyi,
Tıpkı bir çocuk gibi...

Aşkı
Bekleseydik,
Tanışmadan hiç,
İzleseydik öylece,
Balkondan,
Bir uzak sokağa karşı...

Büyümesedik keşke,
Ama artık çok geç,
Büyüdük,
Büyümek bizi öldürüyor,
Ömürden günler geçtikçe...

Düşmezdik belki gözlerden,
Sonra kalplerden,
Kanamazdı yüreklerimiz,
Sızlamazdı böylesine derinden...

Gitmezdi kimseler mesela,
Fark etmezdik hem,
Şaşkın şaşkın bakardık tabelalara,
Küçüktük,
Babalar bırakmaz ellerimizi,
Geçerken karşıdan karşıya..

Ah,
İlk aşkım,
Saçları örgülü,
Tenii tebeşir beyazlığında,
ilkokuldan terk...

Anne olmuş,
Doğurmuş bir kaç bebek.
Büyümüş...

Sonradan duydum,
Büyümek onu da öldürmüş...

Bir ayrılığımız bile olmadı oysa...

Kader ayırdı,
Büyünce...

Kader ayırır zaten hep,
büyüdüğünde,
Küfredersin sende arada bir kaderine..


Büyümeseymişiz,
Olmasaymış hani,
Yine düşseydik koşarken,
Çalsaydık erik,
Komşu bahçeden,
Bandırıp tuza yeseydik...

Tadımız tuzumuz da kalmadı,
Yaralarımıza bastık hepsini...

Basa basa adımlarını gidiyorlar bak çocuk,
Büyümük adamı öldürüyor...