Büyümek Gözlerimi Ağrıtıyor

insanlar büyüdükçe meşe palamudu gibi
kaskatı kesilen ruhları bile
derin yarıklar sarmış
hafifleyen acılarla buna büyümek deniyor
ve ne garip ölüm ağlatıyor
ki ne denirse densin
büyümek gözlerimi ağrıtıyor...





öyle
yarı deli zaman
iliklerime işleyen
tutunmaya çalıştığım kaç çoğalan bahar
yaşamın sakatlığından kurtulmak
yalnızca unutmuş görünmek
bir istasyondan kalkan demir yığını hızıyla
yazıp yazıp sildiğim şiirlerim ki
komaya girmiş hayatta
kurtulmak büyük mesele esaretin prangalarından
yine kafamın içi Ya Allah
kaç umut
kaç can
kaç çoğalan bahar
kaç sabahlar sona ermiş
şu yaşam geçimime
bilmem kaç karanlık
kim bilir kaç nüzul inmiş
kaçıncı çoğum
kaç fasıl yıkanıp durulanmış düşlerim
gözle görülür biçimde dizilir düğüm düğüm
ömrü göz göz eden yaşam da
kaç belirgin tutunuş
kaç bahar
tanrım al kurtar
saçma sapan sağ yaşamı seyreden sızılı gözlerimi
vazgeçtim evreni anlamaktan...





ne denirse densin
büyümek gözlerimi ağrıtıyor...