Büyümeyen Çocuk

sade iki renk kaldı dostum
anam gibi "ana" onlar da
biri ak biri siyah
her derde deva
her müşküle çare
aynalarla pek bir sırdaşız bu ara
gizlice bazen yakından çoğu zaman
sade saçlara bakmak için o da
çetele tutmuş sanki
bir bir sayarak
bir bir çizerek üzerini
gaipten değilse de duyulan ses
söyleyen yok ortada
duyduğun:
"çok koştun otur dinlen
yorgunluğun geçsin az
baharlar vardı hani
biri yeşil elbiseli diğeri sarı
iki sevimli kardeş
yaşları hep aynı onların biri "on beşi"nde hep
öteki "kırk beş"
hayat işte "hay hay"ı da vardı "heyhat"ı da
içimiz onbeşlik yaramazlıklar arzulasa da
ağabeyiden manidar bir bakış
şöyle göz ucuyla
sanki otur der ey büyümeyen çocuk
yazlar geçti kapıdadır soğuk kış