Büyüttüğüm Çocukluk

bilmediğim bir sokağın
köşesinden yakalardım
ayaklarıma kapanan hayatı


iki elim cebimde yürüdüm
işitmediğim bir söze çarpardı
kum tanelerim
babamın duruşuydu
sokağın ortasına diktiğim heykelim


bir ıslığın peşinde karardı gündüzlerim
her zamankinden daha ıssızdı
ilk adımımı attığım arnavut kaldırımlarım


sağanak yağmurlarını döktü gökyüzü
içini döke döke toprağa aktı kumpaslarım
baktığım her dik başlı tepe yeşildi
eteklerinde tutuşurdu ellerim


çoğu zaman eserdi
kuru gürültü de dağınık saçlarım
hangi vakit kalemi elime alsam
çizdiğim her resim şiirleşirdi
güneşi hep sol köşeye çizerdim
ışığı vurmadan mumun
kararttım günaydınlarımı


hiç unutmam bahçemdeki cenazeyi
bir yaprak üzerinde
biçilmiş kısa ömrün kurbanı kelebeği
o günden beri
inanmam gökkuşağının uğuruna


gözlerinizin çukurunu iyice açın
kapınızda bir ağustos böceği öldü