Buzdan Makas

İki ağaç
birinde yeşil
Diğerinde elma
Kanadın da güz





Aigina
Uyandığında
Ellerimi bırak kalsın
Odanın bütün yalnızlığında
Öylece
Çatında alaca kırlangıçlar
Pencerende güneş tozu
Akşam yüzünü örttü rüzgar
Yağmur saçlarını öptü
Say ki
Bütün gece
Kızıl bir yorgunluktu





Soluğun
Kaç çizgi bozar
Kumdan şehir
Kıyıda deniz
Tutsa ellerini
İhtimal
Her şiir
Çözer
Bulutların beyaz büyüsünü





Nar/ çoğul delişmen
Dilinin altındaki ben
Ve zeytin iki siyah
Bir yeşil
Giderken
Bir kent düşer
Gözlerinden






Anımsa
Dinimiz yoktu o an
Kitaplar Haala çocuktu
Peygamberler henüz dağlara çıkmamıştı
Ve sen aşka inanmamıştın henüz



Çıplaktı
Ruhunun yaratısı
Cenin uyuyordu
Kromozomların da


Mor bir karanfil
Toprak/ cemre
Su/ateş
Ve bir nefes
Değmemişti sesine


Henüz boş bir sayfa
Son kitap/yazısız
Kaç evren sığardı içime
Senden yer kalmadı







Bir sevdanın tarikatı öznem
Başımda gül kokulu bulut ağrısı
Bütün çiçeklerin adı sen olmalıydı
İstanbul olmalıydı İzmirin adı
Her kuşun kanadında geçerken iklimler
Gözlerin gökyüzüne sığmamalıydı





Sen uyurken ben odana dolmalıydım
Hiç bir şey konuşmadan anlamalıydın beni
Ay sancıyla kıvranırken ustura ağzında
Bir yontunun gözlerinde ağlamalıydın
Çözülürken içindeki son zemheri
Buzdan bir makas olmalıydım...