Buzka

Kavruk gül
hıncı dışına diken
içine akar öz suyu
yine de alevden teni

aynı anda ne çok
aramızda kaf ayazı
gördüğümde akan yaşamı
yırtarım perdeyi salaş salondan

gözlerin ötesine gönder aynayı
zifir sürülen ardına yaslanıp

nemdi
fizan körüğünde
buhar olup uçan
yoktu el
yaldız döktü
hüzün yüzdüren yüzümüz