Çağrı

insan
gurbette bekleyen bir oda
pencereye çöken gölge, sızar bir başka masala

en uzak hatıra, kalbin kapısı açık sana






gökkuşağının kapısını kapattık
renklerden konuşamayız
parmaklarımızı daldıracak mavimiz de yok
işte tam burası sessizliğimiz
dalgınlığın anıları ne söyler ağrıyla yama arası
ne çok deniz tükettik, ne çok dip
bir vurgun daha yesek
yüzümüz boşluktan tükenmiş gibi
ağlayamayız
düşlerde dillenir, inleyiş
yanaklarımız da kızarmaz


biraz çoğalmak için halaya durduk
yer aradık
uzun havalarda
kısalmadı kışlar
hüzün sokağında kaç bakış sırrına sustu
tenin altında gizlenen kalp
sahipsiz değil, yalnız
ruhun masumdur yağmuru, buğdaydan yapılmış bulutu
göremeyiz yine de toprağı

ey insan
düşlerin bir kenarında varsın sen hep kırıklık ve kaygıyla

çağrılıyorsun hayata

yürümüyorsun,,,

kalk
ve git...