Çalıntı Düşler İle Uçamayan Kuşlar İçin

bir sahil varmış gün batımına yakın
orada bile deniz yok
düşler çalıntı kuşlar uçamayan
gök yüzüyse bomboş
her gece bir sığınma evinde
Lain sevdalar ve o kadınlarla işte
Türküler çalıp söylüyoruz
el elde baş başta

siz gidin siz de gidin siz de
uzaklaşın bir zemheri gibi yazdan
çiçekli börtü böcekli
cemreler düşürün yüreklerinize
benim sevgilim ölümsüz
ciğerlerim isli en pisinden kış
At pazarından Ulus’a doğru
salarım çocukluğumu

kimsesizliğimin manidar sesidir
bu şıngırdaklı kapılar
şu rüzgar gülü bahçemin
geceyi boğuk sesiyle yırtan sevgili kurt
o afeti devran komşular
sarmaşıkların ördüğü duvar sonra
havalanan toprağın altında nasıl
binlerce kemik var

sorular eskimiyor bildim
zamana yenik düşmüyor sormakla
misal ebegümeci dudakların
nasıl bir infial yaratırdı öptüğümde
neyse boş ver vazgeçtim
sorgusuz sualsiz gitmeli şimdi uzaklara
bahar gelmiş çiçekler açmış
cıvıl cıvılmış her yer bana ne


Önder yılmaz