Cam Kapı

bilinmeyen bir rüzgar

cam kapıyı kırar

yedi kat gökler

yere düşer

sonsuzluk sığmaz

korku dolar yüreğine

daha onlarca duygu

hepsi içinde buluşur

dirençli iradesi

zayıf bedenini taşıyor

zorlukları aşan

o bahar gözleri

anlık toparlanıyor

herkesi

her şeyi yokluyor

olup bitenler

rüya gibiydi

koşamamak

konuşamamak

çığlık atamamak

ölmek kadar sessizlikti

beklenmedik misafirdi rüzgar

elleri üşüyordu Zehra’nın

ruhu buz kesmişti

kapı yok oldu

cam kırıkları doldu

yapayalnız hissetti birden

karanlık ve uğultulu ormanda

cadının ormanıydı

kırılan kapı

endişe ve korku saldı

o an

kimsesiz bir çocuk gibi

kimse bilmedi hislerini

son kez koştu

ne kadar uzaktı kapı

engel olamadı

rüzgar beklemedi çarptı

soluksuz bıraktı herkesi

cam kapı kırıldı

gecenin yıldızları düştü

gök söndü

Zehra üzüldü ..

23.02.2023