Cam Kenarındakiler

beni gecenin içinden çıkaracak birtakım yollar arıyorum

dönüp dönüp aynı yere vardıkça 

kendimle çarpışıyorum 

yalnız buluyorum yine kendimi 

yine masa başında 

yine kalem ve kelimerle...

bilmem gecenin kaçıydı 

anılarla dolu bir şarkının ortasında bir yerlerdeydim 

gözlerimden ıslak bir şeyler süzülüyor 

birtakım sesler yükseliyordu içimde

unutuyorum neler olduğunu 

kapının arkasından sessizce çıkıp gidenleri 

yağmuru

günleri

kendimi unutuyorum ara sıra...

peki haklı mıydım ben sorular sormakta

mesela yalnızlık ne anlama geliyordu benim için

bir mahkûmiyet yahut kurtuluş muydu 

ne yönünden bakmalıydım meseleye 

beni benle buluşturan bir ara sokak mı 

yoksa beni benden ayıran bir yol ayrımı mıydı yalnızlık

neydi yalnızlık dostlarım

ne suskunsunuz öyle 

kafamın içinde bağıranlar haricinde

beni soran, beni anımsayan yok mu 

unutulmuş muydum 

bilemeyeceğim....

hadi diyelim bir gün çıkıp gittim 

kim sulayacak cam kenarındakilerini 

kim eşlik edecekti geceye 

sahi geriye kim kalmıştı ki 

dedim ya en başında 

unutuyorum olanları ara sıra 

uzun lafın kısası

şu sıralar hep bir boşluktayım 

şiirlerimde yavaş yavaş intihar ediyor bazı kelimer 

bazı kelimeleri ben infaz etmekteyim 

geriye kalan yerleri ise 

kırgınlıklarım ve kızgınlıklarım dolduruyor

ve siz cam kenarındakiler 

her sabah bambaşka sularda 

bambaşka bir yalnızlık 

bambaşka bir kırgınlıkla uyanmaktan yoruldum ben 

başımı alıp gidiyorum buralardan

söylemeyin nolur...

kendimle çarpışmak istemiyorum

sevmek, belki de biraz sevilmek istiyorum

bana benden de bahsetmeyin nolur...

dedim ya 

kendimi de unutuyorum ara sıra

böylesi daha iyi

hoşça kalın...