Can Babam

Yaramaz çocukluğumu,
Afacan haylazlıklarımı,
Söz dinlemez asi gençliğimi,
Ellerimle getirdim yanına...
Öğütlerinin sözlerine bıraktım.
Giden zamanı, kızgınlıklarını,
Sabrını, sevgini, yaşam mücadeleni,
Ellerinle büyüttüğün koca emeği...
Ne demek olduğunu anladım!
Bunca zaman sonra ilk söylediklerini,
Büyüdüğümde yani senin gibi,
Bir baba olduğunda anladım!

Ne olur kalk Babam!
Ağırlaşan pişmanlıklarımı,
Anlamlı derin bakışlarını,
Adam eden pek sözlerini,
Tebessümünü, hele de can deyişini
Daha yeni yeni anlamışım;
Nasılda kol kanat gerdiğini,
Darlarda bırakmadığını,
Bir ekmeği kazanınca anladım!
Seni, o koca yüreğini...
Umudunu, kanaatini,
Toprağa tohum serpişini
Hasada olan sevdanı,
Tırpan sallayışını, alın terini...
Ne demek olduğunu
Son bahar olunca anladım!
Ne olur kalk Babam!
Hepsini tekrar tekrar anlat!
Bu taş yürekli insana...
Anlat ki;
Daha da kalpler taşlaşmadan,
Gönüller yosun bağlamadan,
Son bir kez dizinin dibinde!
Sacımı okşayarak,
Evladım diyerek,
Sözlerine başlayasın!
Hadi kalk babacığım,
Gözlerini aç babacığım!

Zaman dar zaman
Bana verilen süre kıt.
Ellerinden tutayım.
Yüreğindeki sıcaklığını...
Yorgun bakışlarına,
Anlatamadıklarımı,
Sana uzun uzun bakarak,
Gözyaşlarımla anlatayım.
Aç gözlerini, değsin gözlerime...
Hiç olmazsa duy babacığım!
Vakit doldu, gidiyorum.
Allaha omanet olasın! Babam