Can Kırıkları

Hayalin suları mavi, düş kokuyordu nergisler,
Salınırken pencreden , çocuksu gülümsemeler,
Güneşle yıkanan gözler, şafakla açılan güller;
Nasıl da eriyor Hayret! Can kırıkları içinde.

Yükünü almış fırtına, gökyüzü titrek ve ağlak,
Ardından yırtılan yürek, yüzleri yalayan yaşlar;
Uçuyorlar bir çırpıda, umutlar buharlaşarak;
Yağıyor sulu sepken hep,bahtının yeline doğru.

Nasıl bir muammadır bu?Tükenmişliği tüketmek,
Aynalar dilsiz duvarlar; örselenmiş, parlatılmış,
Ellerde acı bir roman, içinde yüzlerce insan;
Nereye tutunsa Hayret! Çoğul yalnızlık içinde.

Nerde yitirilmiş cennet?Nerede özlenen bahar?
Yürekler sisli birt lâmba, gitgide kararan sular,
Dillerde bitmeyen türkü; kanadı yaralı kuşlar,
Yürüyorlar ağır aksak, can kırıklarına doğru..


26/Temmuz/2010 İzmir