Can Kırıkları

İnsanlar
Akrep ve yelkovan
Bir de aynadaki solgun yüz...
Dokunmasın kimse parçalarıma
Anladım, kimse toplayamaz beni
Birkaç hüzünlü parçadan başka!

Elinde kara kalem
Bir heves
Yüzüme gülümseme çiziyorsun
Toysun belki
Belki ben mutluluk acemisi
Olmuyor
Yakışmıyor!

Önce sen atlıyorsun
O derin suya
Sonra ben
Cesuruz aptallaşmayacak kadar!
Ben batıyorum
Sen kıyıya vuruyorsun
Başaramıyoruz!

Tüm tensel temasları
Bir avuç hüzne takas ediyoruz
Hüzün geçiyor buralarda
Gönül alışverişlerinde
Nefessiz kalıyoruz
Boğuluyoruz!

Buralarda vapur da yok
El sallayan aşıklarda
Ayrılığın vurgun anında!
Bavulunu toplayan gidiyor
Ardında kalan ölüyor
Vedasız!

Çıkışlar yasak bana
Bu gri kentten
Kimse bir sonraki durakta
İnmek niyetinde değil!
Toprak saksılard
Yabani bir ot büyütüyorlar
Yeşermeden soluyor zihinlerde
Çocukların düşleri!

Dedim ya en başından
Kimse dokunmasın bana
Bundan sonra!
Kalbim sıkışıyor
Azrail de uğramıyor ecelsiz
Dayanılmaz sancılar çoğalıyor
Ölüme yakın
Ölümden uzak!

Kendimi onarma vakti
Alışıldık bir durum
Alet edevat
Birkaç eski can izi!
Parçalarım kalsın
Çok canım yanıyor
Biraz mürekkep biraz duman
Yeter diriltmeye narkozlu yüreğimi
Fazlası lüks bu can'a!