Canın Kıymeti

Oturup bir köşeye düşündüm sessizce
Her şeyi...
Var oluşumu yaşayışımı ve ölümümü
Var olmak elimde değildi
Ama yaşamak zorundaydım ve zorundayım
İyi ya da kötü
Mutlu ya da mutsuz
Tek başıma ya da herkesle
Aç ya da tok
Ama yaşamak zorundayım
Kendime değer verip önemsemek
Kendi iyiliğimi kötülüğümü düşünmek
Ve bendeki emanet canı korumak zorundayım
Kendi canım için çabalamak iyi olmak
Bütün kötülüklerden korumak ve korunmak zorundayım
Ama yaşarken de acı çekiyor bazen insan
Biri çıkıyor karşısına
Bağlanıyor ona bütün kalbiyle ve emanet canıyla
Seviyor onu çok her şeyden herkesten çok
Duramıyor onsuz nefes almakta zorluk çekiyor
Bütün düşüncesi kendisiyken birden bire değişiyor her şey
Geleceğini ona bağlı yaşayabiliyor
Onsuz bile hayal kurmakta zorluk da çekebiliyor
Ama karşısındaki onu ne kadar veya nasıl seviyor
Bunu bilmezken
Bağlanıyor ona her şeyiyle
Sonra her şey berbat olabiliyor
Sevdiğine pişman edebiliyorlar
Ya da sevdiği edebiliyor
Ne kadar hayal kırıklığına da uğrasa
Laf geçiremiyor sevdalı yüreğine
Ama hataları yaşarken değil yaşadıktan sonra öğreniyor
Canı o zaman daha çok yanmaya başlıyor işte
Hayatın gerçek yüzünü o zaman görüyor
Çekilmez halini yaşadıktan sonra anlıyor
Nefes almak bile zor geliyor o emanet canına
Son vermek istese de hayatına
Yapamıyor...
Biliyor ki emanete ihanet olmaz
Her ne olursa olsun o tatlı cana kıyılmaz
Bilir ki o canın gerçek sahibi kendisi değil
Ve o canını bedenine kendisi vermedi ki
Kendisi alsın bedeninden canını
Bekler ölümünü sadece
Nasıl yaşarsa yaşasın hiç önemli değil
Ama yaşamak zorunda
Sevdiğiyle ya da kimsesiz
O da yer hayatın sillesini
Mahvolur...
Gecesi gündüzüne karışır
Bütün yaşadıkları yaptıkları yerle bir olur
Ama anlatamayabilir derdini sıkıntısını
İçini yer kemirir
Anlar ki hayatta her şey yalan ya da geçici
Ama ne olursa olsun bilir
Canının kıymetini...