Çare/sizlik

Yerle yeksan olmuş bir gönlün

Duvarları örülüyordu yekpare

Her köşesi tarumar olmuş 

Kalp evimin ocağı otağı yahut bucağı

Çaresizliğin dizlere kapanış saatleri içerisinde 

Sızlıyordu ellerim, umutlarım, gözlerim ve yaşlarım... 

Ruhum, Azrail ile karşılaşma titremesinde

Titriyordum soğuk bedenimle yahut imkansızlıklarımla

Ruhumun solukluğu kayboluyordu dünyanın sinemasında

Gözlerim karanlığın hiçliğinden boşluğa bakarken

Ellerim ise dinlerin mabedine doğru uzanıyordu

Kimi yerde semaya doğru kalkıyordu yakarış sessizliğinde

Kimi yerde simaya dokunuyordu yağmur kokusunda

Kimi yerde ise toprağa değiyordu kirletilmiş hissiyatında

Öylece sessiz öylece çığırtkan öylece figan... 

Her çığlığın ardından bir taş örülüyordu 

Gönlün Kabe-i Muazzamasında

Kara kefen serili taşlarında

Altın oyması gözyaşı akışında

Belki bir buruk acı 

Belki bir ses suskunluğu

Her suskunluğun ardından 

Bir harç katılıyor gözyaşının saydamlığına

Bir bir yerleşiyordu 

Ağlayışın soğuk titremelerine

Bir soru yükseliyordu o an ruhumdan

Neden gülümseyemiyor yüzüm

Neden gülümseyemiyor çocukluğum

Neden gülümseyemiyor sevincim

Neden gülümseyemiyor geleceğim! 

Yoksa 

Yok mu oldu 

Kaderim, gençliğim, sevincim

İçimde büyüttüğüm çocuğun sesi suskun

Ellerimle dizdiğim odam yıkık dökük

Seyre daldığım filmler kayıp manasız

Aşkın eli mi değdi de yıktı mı

Yoksa ecelin tırnakları mı dağıttı paramparça

Ne idi ne oldu 

Ellerimle yeşerttiğim gönül cenneti bahçem 

Neden bu kadar soluk bu kadar kül

Kimler yaktı kimler yıktı kimler ezdi geçti

Kızıl goncalarımı kimler kopardı

Gözyaşı tasımı kimler kırdı attı

Umudumun güneşini kim kapattı 

Karanlığın ecelinde, ecelin orağında

Gönül cennetim neden zifiriye döndü

Kimler azletti beni yüreğimin tahtından

Sorularım çınlatsa da her devran devrini

Cevapsız kalıyor kudret kaleminin ucunda

Tanrı sessizliğe bürünmüş

Melekler ise kanatları yolunmuş gibi durgun düşmüş

İblis dahi cevap veremez hale eğilmiş vaziyette

Dizlerim yüzümü okşuyor dayan diyerek

Kapanmış iki elim iki yana

Göğsüm ölümün okuna siper alarak

Gözlerim ise ışığını kaybetmiş 

Dilim suskunluğa yemin etmiş

Ellerim yaralı duaların medetine aminli

Bana kalan ise 

İki taşın arasında bir avuç konur rengi