Çaresizlik

Çaresizlik, öyle sessiz gelir ki önce,

başta anlamazsın.

Biraz susarsın, biraz kabullenirsin,

sonra o sessizlik büyür, büyür,

bir bakmışsın nefes alamıyorsun.

Ne tarafa dönsen duvar,

ne yana baksan uçurum.

Ve sen, hiçliğin ortasında kalırsın.

Bazen insan öyle bir noktaya gelir ki,

artık ağlamak bile işe yaramaz.

Gözyaşların bile senden sıkılır,

“Yine mi aynı acı?” der gibi akar yüzünden.

Ve sen fark edersin; hiçbir şey değişmiyor.

Ne zaman, ne dua, ne insan…

Hepsi aynı yerden kırıyor seni.

Kalbinde bir sıkışma,

boğazında yutulmayan bir nefes…

İçinde binlerce cümle,

ama hiçbirini kuracak hâlin kalmamış.

Sanki hayat elinden tutmuş,

ama seni uçurumun kenarına kadar getirip bırakmış.

“Devam et” diyorlar, ama nereye?

Ayakta duracak gücüm bile kalmamışken,

hangi yoldan gideyim?

İnsan, en çok da umudunu kaybedince korkar.

Ben umudumu kaybettim.

Ne güzel olacaklara inanıyorum,

ne de “her şeyin bir nedeni var” diyenlere.

Bazı şeylerin nedeni yok;

bazı şeyler sadece acıtmak için oluyor.

Ve sen anlam aradıkça,

daha çok batıyorsun içine.

Ben battım.

Sessizce, kimsenin fark etmediği bir anda battım.

Çaresizlik, en çok da gece vuruyor insana.

Telefon susuyor, odan sessiz,

ve düşünceler başlıyor çığlık atmaya.

O an anlıyorsun işte;

kimse gerçekten yanında değilmiş,

herkes sadece kendi dertlerinin arasında kaybolmuş.

Ve sen, onların arasında yok olmuşsun.

Kendime “geçecek” dedim defalarca,

ama hiçbir şey geçmedi.

Sadece ben geçtim;

kendimden, hayalimden, kalbimden…

Her şeyi bıraktım arkamda,

ama içimdeki boşluk, hep benimle geldi.

Artık ne savaşacak bir nedenim var,

ne de savaşacak bir kalbim.

Çaresizlik, insanı sessiz öldürür.

Ne kan akar, ne iz kalır.

Sadece içinden bir şey eksilir,

ve o eksik bir daha hiç tamamlanmaz.

Ben de öyle oldum işte…

Yaşayan bir hiçliğe dönüştüm.

sonunda,hiçbir şey hissetmemeyi öğrendim.

bitenlere, gidenlere, yanıp küle dönen her şeye…

Ve fark ediyorum —

çaresizlik ölmek değil,

yaşarken gömülmekmiş.