Çatlayan Atlar

düşündükçe bırakmıyor peşimi

isim istiyor benden ille de siyah beyaz resimler

gece aç bir köpek gibi kokluyor leşimi

şehre sürgün bir yılan ardına dönük bir bulut

Şems’ini kaybetmiş bir Mevlana’yım şimdi

Aya baktım üşüdüm üstümü örtün

karanlıkta yol bulmak kaybolmaksa da

hakikatte bu direniş hayale gem vurmaktır

matemine düşmüş saçlarımı düşün tastamam

aklına tarumar olmuş gelincikler gelsin

iki bilemedin üç ay evvelinden ayrılmış yer

çınar altı kahvesi gibi gölgelikte mezar

ak ellerine inat tuttuğu yerde okşuyor

kabzasına adını yazdırdığım silah

sonra soğuk demirine yapışıyor dudaklarım

tükürsem kanla dolacak yer yüzü o dakika

iki kelime ezberliyor yazmaya başlıyorum

ayrılık cehennem sofrası kavuşmak son lokma

üç günlük dünyanın yalandan halleri

anlamaya bile çalışmıyorum bu ağır dönüşü

uyusam uyansam gitsem gelsem hep aynı

makus bir talihin oyunu benimkisi çocuk

kim kazısa boş çıkıyor kendime mahsus bir kin

yüreğimdeki Kırgız atlarını çatlatıyor kızım

kimseler bilmez süvarisi iyi bilir

çatlayan atların gözlerinde ölmeden önce

kim terini silse ebediyen o kalır

ey merhameti sonsuz adı aleme ayan Tanrı

şu kainata kara çalan dilleri sustur

bir ölümlük zaman ver bir günlük gülistan