Cefay-ı Vuslat

Bir ömür var dediler kaf dağının ardında,
Gidip görmek istedi gönül, hiç tereddüt etmeden,
Yola çıkmadan daha, soruldu yolculuktan "neden",
Verildi sebeb-i sualin içeriğine girmeden,
Yürüken ağır aksak hedefe durmadan,
Terler boşaldı daha durub yorulmadan,

Ve o yol uzaktı, belkide kurulmuş tuzak,
Aşk için yürüdü var mı yok mu diye belki,
Ne eziyetler, ne cefalar umurundamı,
Yürüdü gece gündüz, hiç durmadan,
Belki yol bitecekti, belkide kaf Dağının arkasındaki,
Ama yinede yürümek istedi,
Varmak istedi,
Varsada yoksa da yolunda olmak,

Oysa Kaf Dağının Arkası,
Olmayan Dağ gibi yoktu, Yoktu..
Ama gönül Olmasada Yürümeyi seçti,
Alay-ı illiyinden,
Esfeli safiline..
Zaten yolculuk bu değil mi, ne,
Öenmi var mı yürüdüğünün kime,

Sefay-ı vuslat yolculuğu değildi,
Oysa varılan cefay-ı Vuslat.
Ve orada bitti hayat...

13620-12163.balix.ank
Sordu, sordu kendi kendine,
Ve işte yanılmıştı yine,
Gönül kendi kendine.
Üzülemeden derdine,
Kaybedib gelemeden kendine..