Cennetim Sensin

Her sabah uyanınca penceremde bir kuş
Kanat çırpıp usulca öpüyor yüreğimden
Güneş sönmüş gözümde, dünya elimde durmuş
Belki de bir çocuğun oynadığı taşım ben
Aşka böyle bakınca gurbetim sensin benim
İçime demir atan hasretim sensin benim

Ne zaman dinecekse dinsin artık yağmurlar
Islanıp duran tenim çürümeye yüz tuttu
Hicran dağından aşıp sana gelene kadar
Can dediğin dünyada yaşamayı unuttu
Acısına müptela mihnetim sensin benim
Taşı toprağı boğan cinnetim sensin benim

Zaman sıkışıp birgün hayatın kadranına
Sensiz geçen yılları bana geri verir mi
Bir düşün heybesinde geleceğim yanına
Söyle be yavrucuğum umut suda erir mi
El açıp beklediğim minnetim sensin benim
Huzur ile bezenmiş cennetim sensin benim